Fragmrrny duszy XVII (R)

     - Kocham cię, Jeanne...

  Klęczałem przed nią. Była doprawdy piękna, choć pochodziła z chłopskiego domu. Bardzo drobna dziewka przyodziana w zbroję z bożej łaski.

   Wyciągnęła miecz w moją stronę i przycisnęła do gardła. Czułem ciepłą krew spływającą na moje szaty, barwiącą je na czerwono. Nie odsunąłem się jednak, mimo że anielskie ostrze mogło mnie zabić.

    - Łżesz! Ty nie umiesz kochać! - wykrzyczała mi w twarz.

  W jej oczach zaczęły lśnić łzy,dłoń dzierżąca miecz zaczęła się trząść.

    - Jesteś zwykłym potworem!

   Jak wile razy mnie tak nazywano. Potwór, monstrum, degenerat, oprawca, morderca... przypisywano mi te wszystkie epitety nie raz. Ale z jej ust zabolało mnie to szczególnie.

    - Jeśli tak uważasz, zabij mnie...

  Moje powierzchowne opanowanie skrywało jednak rozpadające się na kawałki serce.

  Ostrze wbiło się głębiej w moją szyję. Patrzyłem jej w oczy. Jej surowy wyraz twarzy zapowiadał moją śmierć.

  Zamknąłem powieki.

  Zawahała się. Spuściła miecz.

   - Zejdź mi z oczu! -  zaczęła rzewnie płakać.

  Jednak nie podniosłem się z ziemi.

   - Wynoś się!

  Jej krzyk był coraz głośniejszy. Coraz bardziej rozpaczliwy.

   - Dlaczego mi nie powiedziałeś?!

  Nie powiedziałem ci, że jestem demonem, żeby cię nie stracić. Przez lata naszej znajomości przeklinałaś mnie, choć nieświadomie. A gdy przyszło ci dowiedzieć się prawdy, nie potrafiłaś mnie zabić. Michael naplótł ci o mnie najgorszych kłamstw. A mimo że w nie uwierzyłaś, nie potrafiłaś wbić miecza głębiej.

   - Nienawidzę cię!

  Odeszła. Patrzyłem za nią jeszcze długi czas, ale już nie wróciła...

   - Sebastianie! Sebastianie! Coś ci się stało? - usłyszałem głos Ciela.

  Spojrzałem na niego, nie do końca świadomy, co się stało. Zlizałem krew z jego ust i pojawiło się to...

  Wspomnienie...

  Ale dlaczego...?

   - Kto to jest Jeanne?

   - To była... - głos utknął mi w gardle-  pierwsza... osoba, którą... pokochałem...

   Poczułem ukłucie zazdrości. Miałem cichą nadzieję, że to ja jestem "tym pierwszym".

    - I co się z nią stało? - dziwne, że Sebastianowi przypomina się jego ukochana akurat w "takim" momencie.

   - Spalono ją na stosie... - w oczach demona dostrzegałem pustkę.

   Jeanne, którą spalono na stosie...? No chyba nie...

    - To ty się zakochałeś w Joannie d'Arc ?!

    - Na to wygląda... - aż przysiadłem na łóżku z wrażenia.

   Sebastian zakochał się w Dziewicy Orleańskiej. Ta informacja była jeszcze do przyjęcia, ale...

    - A przypomniałeś sobie o tym w tej chwili, ponieważ...?

   Demon usiadł na łóżku obok mnie i podrapał się po karku.

   - Nie mam pojęcia... - westchnął.

   - Szok...? - próbowałem wymyślić jakieś sensowne wytłumaczenie.

   - Nie.

   Naprawdę ciężko było mi coś wymyślić, ponieważ nie znam się na takich sprawach.

   Mężczyzna nagle wyprostował się. Spojrzał na mnie oczami pełnymi zszokowania.

   - Twoja dusza...ma moje wspomnienia.