Fragmenty duszy I

      - Paniczu, czy mógłbym mieć do ciebie prośbę? - usłyszałem spokojny głos mojego sługi.
     Uwielbiałem słuchać tego głębokiego tonu. Mimo przyjemności, jaką sprawiał moim uszom głos lokaja, nie podniosłem wzroku znad papierów dotyczących mojej firmy, które właśnie przeglądałem. Interes sam się przecież nie poprowadzi...
      - Słucham, Sebastianie... - mruknąłem do mężczyzny stojącego przy drzwiach, nadal próbując skupić się na pracy.
     Spodziewałem się już, co usłyszę od lokaja.
      - Czy mógłbym wyjść dzisiejszej nocy?
     Ostatnio często słyszałem to pytanie. Nie miałem jednak powodu, by odmówić mu tej przyjemności. Choć zżerała mnie ciekawość, dokąd to mój lokaj wybiera się na nocne przechadzki, nigdy nie miałem wystarczająco odwagi, by się go o to zapytać. Jego wychodzenie "od czasu do czasu" powtarzało się ostatnio coraz częściej.
     Był w końcu demonem, więc rozumiałem, że ma potrzeby, które musi zaspokajać. Jednakowoż, jak bardzo bym się nie starał, nie byłem w stanie wymyślić niczego konkretnego, co Sebastian mógłby robić na swoich "okazyjnych" wypadach. Nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że Sebastian na przykład dotyka kogoś innego niż ja. Wolałem żyć w nieświadomości, zamiast dowiedzieć się prawdy.
     Myśli o moim lokaju niejednokrotnie odciągały moją uwagę od pracy. Co on wyczynia w czasie wolnym? Gdzie jest? Z kim? Nigdy jednak nie poznałem odpowiedzi..
     Rozmyślałem też o jego codziennym życiu. Jako kamerdyner Sebastian pracuje praktycznie całą dobę, ale nigdy nie dowiedziałem się, co on sądzi o byciu moim sługą. Czy żałuje umowy, jaką ze mną zawarł?
     Zastanawiałem się często, czy demon śpi. Nie zostawało mu co prawda na to dużo czasu, bo tylko około czterech godzin, ale może jednak. A jeśli śpi, to czy ma jakieś sny?
     Kolejne pytanie rodziło się od razu. Czy posiada uczucia? Demony chyba nie powinny niczego odczuwać, prawda? Choć jestem całkowicie przekonany, że Sebastian potrafi odczuwać gniew, nie umiałem powiedzieć, czy odczuwa jakieś pozytywne emocje. Twierdził, że lubi koty, ale na ile wiarygodna może być istota z najstraszliwszych, ludzkich lęków, twierdząca, że lubi puszyste stworzonka?
     Takie pytania rodziły się w mojej głowie codziennie, ale na rzadko które potrafiłem znaleźć odpowiedź. Dlaczego zatem nie zapytałem o to swojego lokaja?
     To proste...
     Bałem się.
     Strach przed tym, że mężczyzna odkryje, ile uwagi mu poświęcam i ile myśli o nim co chwila kręci się po mojej głowie, skutecznie paraliżował mi język.
      - Możesz...  - odpowiedziałem cicho po tej kilkunastosekundowej bitwie z myślami.
     W tym jednym słowie zabrzmiał mój ogromny smutek i żal, choć bardzo starałem się go ukryć. Tak bardzo starałem się brzmieć obojętnie, ale jednocześnie chciałem, by został. By nigdzie nie szedł...
     Bałem się, że gdy opuści mój bok, zniknie. Ktoś mi go skradnie i już nigdy go nie zobaczę. Wiedziałem, że było to wbrew warunkom kontraktu, który nas obowiązywał. Demon obiecał, że będzie na każde moje wezwanie, ale nadal obawiałem się, że były to tylko puste słowa. Chciałem, żeby został przy mnie do końca z własnej woli, nie będąc spętanym więzami umowy. Chyba nie mogę na to liczyć.
      - Dziękuję, paniczu - demon skłonił się i wyszedł z mojego gabinetu, zamykając za sobą cicho dębowe drzwi.
     Odwróciłem się w drugą stronę, by móc zobaczyć widok za oknem. Miałem nadzieję, że może uspokoi mnie chociaż odrobinę.
     Była już późna pora i słońce zaczęło chować się za horyzontem, pozostawiając po sobie tylko złotą poświatę, pokrywając nią niebo i ziemię.
     Westchnąłem.
     Byłem już zmęczony całodziennym porządkowaniem spraw dotyczących mojej firmy zabawkarskiej. Ukoił mnie jednak widok zbrązowiałych już liści. Nostalgiczna uroda jesieni.
     Kiedy wpatrywałem się w ogród skąpany w blasku zachodzącego słońca, zrobiło mi się dziwnie błogo. Oczy powili poczęły same mi się zamykać, kryjąc się pod powiekami. Jedno z moich oczu było przeklęte, dlatego, nie chcąc się nim chwalić, skrywałem je pod czarną opaską. Na drugie oko opadły tymczasem szare kosmyki grzywki.
     Ułożyłem się wygodniej w ciepłym i miękkim fotelu.
     Sebastian znów będzie na mnie zły za spanie w gabinecie.
     Poczułem ciepłe dłonie na swoich policzkach. Nie chciałem otwierać teraz oczu, w obawie, że to uczucie zniknie i nie będzie mi dane już nigdy więcej go zaznać. Tak bardzo chciałem się nim jeszcze trochę nacieszyć, chcąc dobrze je zapamiętać, bo kiedyś może przyjść dzień, który mi je odbierze.
    Dłonie jednak same zniknęły z mojej twarzy... zdecydowanie za prędko. Ogarnęło mnie uczucie przytłaczającego smutku. Jakbym stracił coś niezwykle cennego. Albo jakbym stracił coś, czego tak bardzo pragnąłem od dawna i obdarzono mnie tym tylko przez krótką chwilę. Chciałem tego więcej.
     Nie potrafiłem wyjaśnić pochodzenia tego uczucia, ale ogarniało mnie ono bardzo często. Ostatnimi czasy nie opuszczało mnie praktycznie wcale. Niezależnie od sytuacji. Mogłem czytać książkę, porządkować papiery, rozmawiać z Lizzie, słuchać lekcji, lecz przy tym wszystkim towarzyszyło mi uczucie przytłaczającej pustki, która mogła być wypełniona tylko przez jedną osobę...
     Ktoś mnie podniósł, ale nie bałem się. Byłem pewny, że to Sebastian wziął mnie na ręce z zamiarem przeniesienia w stosowniejsze i przede wszystkim wygodniejsze miejsce do spania.
     Zawsze nosił mnie w swoich ramionach niczym księżniczkę. Starałem się wtedy wyglądać na zirytowanego i oburzonego takim traktowaniem, jednak skrycie uwielbiałem to. Mogłem wtedy niepostrzeżenie i bez wzbudzania podejrzeń cieszyć się bliskością demona. Nie wiem, dlaczego wydawała się taka pociągająca.
     Skryłem twarz w zagłębieniu jego szyi i zaciągnąłem się jego zapachem. Był otumaniający. Namawiał do zatracenia się. Mężczyzna pachniał herbatą, która tak lubiłem pić, cynamonem oraz najwyższej jakości czekoladą, ale za nimi kryło się coś nieludzkiego... coś dzikiego.
    - Wykąp mnie... - wyszeptałem mu do ucha.
    - Wedle życzenia.
-----------------------

No to taka będzie pierwsza notka ^ ^". Będę ogromnie wdzięczny jeśli ktoś tutaj zajrzy.Ja wiem,że arcydzieła nie stworzę,ale chciałem pchnąć trochę fandom do przodu.Każdy komentarz będzie naprawdę mile widziany :) Gdyby ktoś próbował się z mną skontaktować z różnych przyczyn podaje nr GG: 47282282