Fragmenty duszy XVI (R)

  Nie wzdychaj...

  Nie szlochaj...

  Nie pokazuj nikomu swoich słabości...

  Nie otwieraj serca...

  Nie ufaj nikomu....

  "Chcę pobyć sam. Muszę to przemyśleć. Przepraszam..."

  Te słowa odbijały się w mojej głowie od kilku godzin. Choć miałem wrażenie, jakby błąkały się po moim umyśle przez całą wieczność.

  Sebastian pewnie obwinia się o to co się stało. Tylko, że nie było się o co obwiniać. Dałem mu się dotykać, bo tego chciałem. Nie zrobił mi żadnej krzywdy, ale najwyraźniej myślał inaczej. Gdybym wiedział, co on myśli, byłoby o wiele prościej.

  Teraz stoję przed drzwiami pokoju, w którym przyszło mi być tak niewiele razy. Wpatruję się w ciemne drewno i zastanawiam się, czy odejść, czy odważyć się zapukać.

  Myślałem, że przez te kilka dni zbliżyliśmy się do siebie. Tak mi się tylko wydawało. Jeden krok do przodu, dwa kroki w tył. Tylko w czym tkwi problem?

   Podnoszę rękę z zamiarem zapukania. Zatrzymuję ją jednak.

   Zaczynam marznąć od stania tutaj w samej koszuli nocnej. Powinienem spać, ale nie mogłem zasnąć.

   Pukam w końcu. Ledwo dosłyszalnie. Nie otrzymuję żadnej odpowiedzi. Pukam głośniej. Nadal nic.

    - Sebastianie, jesteś tam?

   Odpowiedziała mi cisza.

   Otwieram drzwi. Jest

   Leży na łóżku zwinięty w kłębuszek. Twarzą skierowaną do ściany. Podchodzę do niego.

   Nie odwraca głowy. Nie porusza się.

   Patrzę na jego twarz. Ma zamknięte oczy. Na policzkach widać ślady łez. Śpi...

    - Wyglądasz żałośnie... - mówię cicho, nie oczekując odpowiedzi.

    - Wiem...

   Masz rację. Taki właśnie jestem. Żałosny.

   Nie potrafiący kontrolować samego siebie. Nie potrafiący odczytywać własnych uczuć. Zamknięty w sobie. Uciekający od problemów. Uciekający od cierpienia...

    - Nie uda ci się uciec przede mną...

  Ciel usiadł na łóżku i  zaczął delikatnie głaskać mnie po głowie. Jego dłoń była zimna. Musiał długo stać przed drzwiami. Jak mogłem tego nie wyczuć? Czyżby smutek otępiał zmysły?

    - Przemyślałeś już to, co miałeś zamiar przemyśleć?

  Dobre pytanie.

    - Myślę,że tak... - odpowiadam, choć w ogóle nie mam ochoty na rozmowę.

    - Powiesz mi nad czym rozmyślałeś?

   Z niego zawsze ciężko jest wyciągnąć cokolwiek. Westchnąłem, kiedy domyśliłem się, że zapewne mi nie odpowie.

   - Dobra. Nie chcesz, nie mów!

  Zabrałem rękę z włosów demona i wstałem. Wracam do swojego łóżka jak taki jesteś!

   - Po co to tu przyszedłeś?

   - Chciałem ci powiedzieć, że nie czuję się przez ciebie pokrzywdzony... - mamroczę.

  Sebastian odwraca głowę w moją stronę.

   - Nie?

   - A dlaczego miałbym się tak czuć, skoro sam tego chciałem. Zdaję sobie sprawę ze wszystkich konsekwencji jakie z tego płyną.

   Demon patrzy na mnie z niedowierzeniem wypisanym na twarzy.

   - Naprawdę tego nie żałujesz?

   - Dlaczego, ty musisz być taki oporny?... Nie! Nie żałuje tego!

   Mężczyzna patrzy na mnie oszołomiony. Wstaje nagle i przytula mnie. Łączy nasze wargi w pocałunku. Nienachalnym. Jakby sprawdzał teren, niepewny czy może tu być...

   Gdy nie zauważył sprzeciwu z mojej strony, zaczął przygryzać moją dolną wargę. Musiałem złapać się za kołnierz jego koszuli, bo nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Zamknąłem oczy, by móc w pełni rozkoszować się tym doznaniem. Jęknąłem, kiedy język mężczyzny wślizgnął się między moje wargi. Był taki wprawny w tym co robił. Subtelnie pieścił  moje dziąsła i podniebienie. Zatracałem się w przyjemności, jaką mi dawał. Nieporadnie starałem się oddać pocałunek.

   - Kochasz mnie? - zapytał, gdy zaczęło brakować mi tchu.

   - Dlaczego pytasz o to akurat teraz? - odpowiedziałem zadyszany.

   Wiedziałem, że jestem cholernie zarumieniony i nie wyglądam teraz jak na hrabiego przystało, ale nie dbałem o to. Chciałem jeszcze raz!

   Pocałowałem Sebastiana. Nie wiedziałem jak prosić o więcej, dlatego najlepszym pomysłem wydało się zrobienie tego samego co demon. Nie musiałem długo czekać, ponieważ mężczyzna od razu zrozumiał, o co mi chodzi. Wydłużone kły ponownie przygryzły moją wargę,t ym razem mocniej. Aż poleciało odrobinę krwi.

  Nie bolało mnie to jednak szczególnie. W pewnym sensie było nawet przyjemne. Heh... jeszcze się okaże, że jestem masochistą...

  Demon zlizał czerwone krople z mojej wargi i podbródka. Jego ciało zastygło momentalnie, a źrenice rozszerzyły się.

   - Jeanne...?